Dama w depresji

Moje szczęście na receptę nie działa. 

Ale jak ma działać skoro robię wszystko, żeby sobie zaszkodzić. 

Wpadłam w konpulsywne jedzenie.. 

Zaczęłam zaniedbywać obowiązki.. 

Czuje się coraz gorzej, coraz bardziej bezradna.. 

Pod codzienna maską..

Słychać niemy krzyk.. 

Zawiodłam... 

Na całej linii popłynęłam.. 

Dla takich jak ja nie ma ratunku.. 

Pozostało czekać... Na ukojenie.. 

... W ciszy moich łez.. 

Powiedzenie sprawdziło sie idealnie: jeżeli wszystko idzie w dobrą stronę, znaczy że coś pier#nie z Nienacka... 

Na prawdę myślałam, że zaczyna się układać. Miałam większą motywację by coś zrobić. Zaczęło mi sprawiać radość robienie rzeczy, których nie lubiłam. Do dzisiaj...

Nawet najmniejsza rzecz wytrąca mnie z równowagi.

Boje się odbierać telefony, wyjść z domu do sklepu. 

A jeszcze dziś osoba, ktora miała mi dać to poczucie bezpieczeństwa zrównała moje życie z błotem. 

Czuję się oszukana. 

Kolejny powód, by myśleć że muszę robić wszystko, inaczej wszystko się zawali. 

Ostatnie realne wsparcie. Zawiodło mnie. 

To jest największy cios dla mnie. 

Wszystko na co pracuje legło w gruzach. 

Nie mam już siły...

Nie chce już walczyć... 

Nie chce już nic...

Poddaję się.. 

Dłużej nie dam rady.. 

Wydawało mi się, ze moim najwiejszym problemem są leki. 

Ale nie.. Moim największym wrogiem jest depresja. 

Dziś miałam wspaniały dzień. Poznałam przemiłą osóbkę w pracy. Pomogłam jej usystematyzować wiedzę. Pomimo tego wróciłam do domu i czuje sie psychicznie źle...

Swoją drogą to jest bardzo ciekawe. Ludzie z depresją prowadzą podwójne życie. Czuję się jakbym miała drugą twarz. Tylko, która jest prawdziwa? Ta radosna, profesjonalna, pełna energii i cierpliwości czy ta smutna, sflustrowana, pełna obaw, zlana łzami i samotna?

Jak to jest, że chetnie odebrałabym sobie życie, a gdy mam napad lęku boje się że umrę. Czyżby brak kontroli mnie przerażał? Myślę ze tak. Dla mnie musi być wszystko zaplanowane. Nie ma miejsca na spontan, niespodzianki.

Dziś wydaje mi sie, że żyje dla kogoś, nie dla siebie. 

Jak wychowam syna, mogę umrzeć. 

Jak nauczę wszystkiego kursantke, moge umrzeć.

Mojego męża ciagle mnie ma, eiec w sumie mogę umrzeć. 

Moją matkę nie interesuje moj los, wiec moge umrzeć. 

Czuje się jakbym spełniła każda tą zależność, wiec mogę umrzeć. 

Niepotrzebna nikomu. 

Psychoterapeuta ma za zadanie pokazać ci jaki masz problem, jak z nim sobie radzić. 

Nagle sobie uświadamiasz, że problem tkwi bardzo głęboko. Ty jesteś problemem samym w sobie. 

Dotyka to tak starych spraw, że wydawałoby się to nieistotne, a jednak działa bardzo destrukcyjne od środka. 

Czego ja chce od życia?

Chcę być popularna, ale nie hejtowana. 

Chcę osiągać sukcesy, ale nie mieć wrogów. 

Chcę być najlepsza, ale boję się potknięć. 

Chcę mieć przyjaciół, ale nie tych na pokaz. 

Chcę, by mój syn był szczęśliwy, ale jak ma być gdy widzi ciagle smutną mamę.

Chcę być zdrowa, by się podnieść i zacząć żyć od nowa. 

Czasem chce poprostu zniknąć, umrzeć, bo wydaje mi się, że tak byłoby lepiej dla wszystkich. 

Czuję się bezwartościowa, niepotrzebna. 

Jak to jest, że przed chwilą byłam w niemal euforii a za chwilę popadłam w rozpacz?

Muszę zrezygnować z marzeń żeby wyzdrowieć. 

Muszę to zrobić, ponieważ stres i lęki nieustannie towarzyszą mi, by zrealizować to marzenie. Wszystko kosztem zdrowia. O mały włos znienawidziłam to, co od zawsze kochałam.

W imię czego?

I tak nigdy nie bede z siebie zadowolona. 

Pseudo przyjaciele będą czekać aż sie potknę, by mi wbić szpile.

Ale mówię sobie pas. 

Czas sie nauczyć cierpliwości. 

Nabrać dystansu do całego świata i ludzi. 

I wrócić silniejsza.